تأثیر تمرین مقاومتی فزاینده بر تودة عضله و شاخص های اکسایشی – ضداکسایشی در بافت عضلة موش های صحرایی دیابتی

هدف این پژوهش بررسی تأثیر یک دوره تمرین مقاومتی فزاینده بر تودۀ عضله و شاخص‌های اکسایشی و ضداکسایشی عضلانی موش‌های صحرایی دیابتی بود. طی یک مطالعۀ تجربی تعداد 24 سر رت ویستار به دو گروه تمرین مقاومتی (12=n) و کنترل (12=n) تقسیم شدند. دیابت از طریق تزریق تک­دوز استرپتوتوزوسین (50 میلی­گرم/ کیلوگرم وزن بدن، درون‌صفاقی) حل‌شده در بافر فسفات القا شد. گروه تمرین مقاومتی سه جلسه در هفته به مدت هشت هفته تمرین کردند. 48 ساعت پس از آخرین جلسۀ تمرین، حیوانات بی‌هوش شدند و خون­گیری از قلب انجام گرفت. سپس عضلۀ خم­کنندۀ دراز انگشتان پا (FHL) از اندام تحتانی حیوان جدا شد. برای مقایسۀ گروه­ها از آزمون آماری تی­مستقل استفاده شد. در گروه تمرین مقاومتی وزن عضلۀ FHL و نسبت وزن عضلۀ FHL/وزن بدن به‌طور معناداری بیشتر از گروه کنترل بود (به‌ترتیب 033/0= P و 002/0=P). میزان مالون دی­آلدئید (MDA) عضلۀ FHL در گروه تمرین مقاومتی ۲/۱۲ درصد بیشتر از گروه کنترل بود، اما تفاوت بین گروه­ها به لحاظ آماری معنا­دار نبود (176/0=P). همچنین، میزان پروتئین کربونیل (PC) عضلۀ FHL در گروه تمرین مقاومتی 26 درصد کمتر از گروه کنترل بود، اما تفاوت بین گروه­ها معنا­دار نبود (062/0=P). به­علاوه، یافته­ها نشان داد محتوای گلوتاتیون تام (T-GSH) عضلۀ FHL در گروه تمرین مقاومتی (به میزان ۸/۳۶ درصد) بیشتر از گروه کنترل بود (0001>P). افزایش مشاهده‌شده در وزن عضله در کنار بهبود ایجادشده در محتوای T-GSH و PC نشان می‌دهد که تمرین مقاومتی موجب کاهش میزان استرس اکسایشی عضلانی می‌شود و می­تواند آثار ضدآتروفی مفیدی در دیابت داشته باشد.